Lubicie matematykę? Geometrię? A może ktoś z Was uczy się w technikum lub w szkole zawodowej? Lub zaliczył semestr geometrii wykreślnej na studiach? Kiedyś myślałem, że każdy młody Badacz Pisma Świętego w naturalny sposób potrafi kreślić łuki… w końcu tak często może je oglądać. Dziś rozmawiamy o Boskim Planie Wieków. Chciałbym abyście popatrzyli na centralny łuk nazwany „drugą dyspensacją” albo „drugim światem”. Po obu stronach Wieku Ewangelii czyli okresu, w którym przyszło nam żyć, znajdziecie napisy „ŻNIWO”.  Zauważycie, że są to miejsca, w których nagromadzenie linii jest większe, przypomina to skrzyżowanie dróg albo węzeł kolejowy, gdzie krzyżują się życiowe koleje narodów… ludzkości. Chcę z Wami właśnie o tym porozmawiać.

Może niektórzy z Was patrzą z dystansem na ten charakterystyczny dla Badaczy Pisma Świętego wykres. Mam nadzieję, że także ten artykuł sprawi, że umocnicie się w wierze, że to widzenie jest napisane rzetelnie, aby czytelnik je prędko przeczytał (Abak. 2:2).

Każdy z nas wie, co to jest żniwo:

Żniwa (źródło:Wikipedia)– zbiór roślin uprawnych, m.in. rzepaku, jęczmienia, owsa, żyta, pszenicy, a także innych roślin strączkowych.

W Polsce żniwa trwają przeważnie dwa miesiące – od 15 czerwca do 15 sierpnia i są dzielone na dwie części: żniwa małe i żniwa duże. Podczas żniw małych zbiera się jęczmień ozimy i rzepak, natomiast podczas żniw dużych zbiera się pszenicę, owies, jęczmień jary i żyto.

Jednak aby mieć pewność czy faktycznie Biblia mówi o dwóch rodzajach żniwa, musimy otworzyć nasze Księgi:

“A w dniu pierwszych zbiorów, gdy będziecie składać Panu nową ofiarę z pokarmów, w wasze Święto Tygodnia, będziecie mieli uroczyście ogłoszone święto i nie będziecie wykonywać żadnej ciężkiej pracy” 4Mojż.28:26.

“Ustanowisz też sobie Święto Tygodni przy pierwocinach żniwa pszenicy oraz Święto Zbioru na przełomie roku” 2Mojż.34:22.

Zatem owe Święto Tygodni było niczym innym, jak dożynkami po zakończonym zbiorze, żniwie pszenicy.

Żydzi o Święcie Tygodni myślą już w czasie Paschy, a dokładnie w czasie Święta Przaśników, gdyż właśnie drugiego dnia Święta Przaśników (16 nisan) rozpoczyna się odliczanie 7 tygodni czyli 49 dni do Święta Tygodni. Stąd też pochodzi nazwa Święta: Szawuot znaczy dosłownie „tygodnie”. Znana jest też jego grecka nazwa Pentacost (Pięćdziesiątnica), która nawiązuje do faktu, że Szawuot jest zwieńczeniem 7 tygodni odliczeń oraz przypada dokładnie na 50 dzień. W dawnych czasach, gdy miesiące między Paschą a Szawuot zmieniały się pod względem liczby dni, Szawuot przypadało 5 bądź 6 siwan. Po wprowadzeniu kalendarza stałego, przyjmuje się datę 6 siwan. W Izraelu jest to święto jednodniowe, w diasporze synagogi ortodoksyjne świętują dwa dni, a reformowane jeden dzień. W Szawuot obowiązuje zakaz pracy (szabat). Tak więc widzisz, że faktycznie w Biblii są opisywane dwa różne okresy w roku, w których zbierano jakieś plony.

ŻNIWO JĘCZMIENIA (WIEKU ŻYDOWSKIEGO)

Żniwo jęczmienne było pierwszym ze żniw zbożowych, które kończyły się żniwem pszenicznym. Pierwszy snop – pierwiastek, był poświęcony Jahwe i był corocznie ofiarowany przez kapłana jako ofiara uroczysta.

“Przemów do synów izraelskich i powiedz im tak: Gdy wejdziecie do ziemi, którą ja wam dam, i będziecie zbierać żniwo, to snop z pierwocin waszego żniwa przyniesiecie do kapłana, A on dokona obrzędu potrząsania tym snopem przed Panem, aby zyskać dla was upodobanie. Nazajutrz po sabacie kapłan dokona nim obrzędu potrząsania” 3Mojż.23:10-11.

Święto Paschy i żniwo jęczmienne były ze sobą ściśle powiązane. Ofiara pierwszego snopa żniwa, jak już wcześniej powiedzieliśmy, przypadała na dzień 16 nisan, pierwszego dnia po sabacie, w Dzień Przaśników. Jest to dzień zmartwychwstania naszego Pana, który był „pierwiastkiem z umarłych”:

“A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” 1Kor.15:20.

“On także jest Głową Ciała, Kościoła; On jest początkiem, pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy” Kol.1:18.

Wspominając o żniwie jęczmiennym, można przypomnieć jeszcze jedną historię i to historię starotestamentową. Myślę w tym miejscu o Rut. Rut i Noemi dotarły do Betlejem na początku żniwa jęczmiennego (Rut 1:22). Rut pracowała wyłącznie na polu swego pana; pracę rozpoczęła zbieraniem kłosów w czasie jęczmiennego żniwa. Wyraża pokorne życzenie, by być własnością Boaza, gdy ów przewiewał zebrane w czasie żniwa plony.

Myślę, że w historii rodziny Elimelecha, możemy dopatrzeć się doświadczeń Izraela. Z drugiej strony patrząc na to, że Bóg zezwolił na powrót Noemi i że zostaje ona przyjęta w Jego domu chleba – Betlejem, przez Boaza – wykupiciela, to już jest to wielka, litująca się łaska Boga. Miłość, jaką Noemi obdarzyły jej synowe, a zwłaszcza uznanie Rut dla Boga izraelskiego, były świadectwem dla Noemi – jej miłego usposobienia, jej wiary i życia, jakie prowadziła. W tym również widzimy Izrael! W Betlejem spotykamy się z onym wielkim Boazem – „panem żniwa”. Jego imię – „w nim jest moc”, jego dobroć, jego wspaniałomyślność i bojaźń Boża pozwalają przypuszczać, że jest on panem w każdej sytuacji. To on jest krewnym, który wykupuje Elimelechowe dziedzictwo Noemi, wykupuje też dziedzictwo Kiliona i Machlona – wykupuje też Rut Moabitkę – żonę Machlona – by wzbudzić imię zmarłego w dziedzictwie jego i aby nie zginęło imię zmarłego pośród braci jego i z bramy miejscowości jego.

Czy widzisz, że w Boazie bez trudu dostrzeżemy onego wielkiego Odkupiciela ludzkości – Jezusa Chrystusa? Czyż nie jest On jedynym „krewnym” Adama, który dla Swej nieposzlakowanej sprawiedliwości był zdolny zapłacić cenę równej wartości za utracone prawo do życia pierwszego człowieka – „życie za życie”? I czy nie jest On jedynym krewnym ludu izraelskiego, urodzonym z izraelskiej niewiasty, urodzonym pod Zakonem i jedynym, który to prawo zachował i dlatego tych, którzy byli pod Zakonem, wykupił?

“Lecz gdy nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg Syna swego, który się narodził z niewiasty i podlegał zakonowi, aby wykupił tych, którzy byli pod zakonem, abyśmy usynowienia dostąpili” Gal.4:4-5.

Z kolei Rut jest obrazem na Oblubienicę Chrystusową. Możemy przypuszczać, że żniwo jęczmienne jest w sensie czasowym pierwszym etapem Żniwa całego Wieku Ewangelicznego. Jest obrazem Żniwa izraelskiego w czasie pierwszej obecności naszego Pana. I czy nie czytamy w mowie apostoła Piotra, gdy rzekł do słuchających go Izraelitów:

“Wy jesteście synami proroków i przymierza, które zawarł Bóg z ojcami waszymi, gdy mówił do Abrahama: A w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi Wam to Bóg najpierw, wzbudziwszy Syna swego, posłał go, aby wam błogosławił, odwracając każdego z was od złości waszych” Dz.Ap.3:25-26.

“Czymże więc góruje Żyd? Albo co za pożytek jest z obrzezania? Wielki pod każdym względem. Przede wszystkim ten, że im zostały powierzone wyrocznie Boże” Rzym.3:1-2.

Ale na żniwie jęczmiennym nie kończy się historia Rut. Rut zbiera kłosy nie tylko na polu jęczmiennym, ona pozostaje u Boaza aż do końca żniwa pszenicznego!

“I rzekła Rut Moabitka: Mąż ten powiedział jeszcze do mnie: Przyłącz się do moich służących aż do czasu zakończenia całego mojego żniwa.  Noemi odezwała się więc do Rut, swojej synowej: To dobrze, córko moja, że będziesz chodziła z jego służącymi, aby cię nie nagabywali na innym polu. I przyłączyła się do służących Boaza, aby zbierać, dopóki nie zakończono żniwa jęczmiennego i żniwa pszenicznego. Mieszkała zaś ze swoją teściową” Rut.2:21-23.

Do czasu końca żniwa pszenicznego Rut mieszkała ze swą teściową, zatem nie nastąpiło zaślubienie Oblubieńca i Oblubienicy. Za czasów życia naszego Pana tu na ziemi, trwało i powoli dobiegało końca żniwo jęczmienne. Podczas tego pierwszego żniwa Pan szukał zaginionych owiec.

“A On, odpowiadając, rzekł: Jestem posłany tylko do owiec zaginionych z domu Izraela” Mat.15:24.

Szukał ich i nawoływał, aby wszystkie Jego owce zbliżyły się do Niego i poszły za Jego głosem.  

“A potem wyznaczył Pan innych, siedemdziesięciu dwóch, i rozesłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam zamierzał się udać.I powiedział im: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na żniwo swoje” Łuk.10:1-2.

Takie było dzieło Żniwa Wieku Żydowskiego. Jednak Żydzi nie poznali czasu swego nawiedzenia. Nie odpowiedzieli na liczne cuda, kazania, na wołania i kołatania do ich serc. W swej zatwardziałości nie byli w stanie dostrzec Syna Bożego, Mesjasza. Szybko przestali wołać: „Hosanna”, a zaczęli krzyczeć: „Ukrzyżuj, ukrzyżuj!” Na Żniwo Wieku Żydowskiego wskazuje nam także wypowiedź naszego Pana, o oddzieleniu pszenicy od plew z Ewangelii Mateusza.3:12.

Pięćdziesiąt dni później, po żniwie jęczmiennym, nastąpiło żniwo pszeniczne, ale o tym za tydzień.