CO SIĘ DZIEJE Z CZŁOWIEKIEM PO ŚMIERCI?

W księdze Mojżeszowej (1Moj.2:7.BG) czytamy: „Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywiącą.”

Człowiek został stworzony z „prochu”, a jak wiemy obecnie, z tych pierwiastków chemicznych, które znajdujemy na ziemi. Aby człowiek żył, Bóg tchnął w niego iskrę życia, ów ”dech żywota” i wtedy dopiero człowiek stał się „duszą żyjącą” – w innych tłumaczeniach istotą żywą .

Gdy Adam zgrzeszył, Bóg powiedział do niego: „W pocie oblicza twego będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz.” (1Moj.3:19)

Kaznodzieja Salomonowy pisze: „Wróci się proch do ziemi, tak jak nim był, duch zaś wróci do Boga, który go dał.” (Kazn.12:7) Duch wraca do Boga w tym znaczeniu, że odtąd nadzieja na przyszłe życie zależy wyłącznie od Niego. Tylko dzięki Jego mocy siła życiowa, iskra życia może ludziom być przywrócona.

„Lecz gdy zakryjesz twarz swoją, trwożą się; Gdy zabierasz im tchnienie, giną i w proch się obracają. Wydajesz tchnienie swoje, a stworzone bywają, I odnawiasz oblicze ziemi.” (Ps.104:29-30)

Adama nie było dopóki Bóg nie stworzył go z prochu ziemi. Po prostu nie istniał. Gdy umarł, powrócił do tego samego stanu niebytu. Mówiąc krótko śmierć jest przeciwieństwem życia.

W  Księdze Kaznodziei czytamy, że umarli nic nie czynią ani nic nie czują: „Wiedzą bowiem żywi, że muszą umrzeć, lecz umarli nic nie wiedzą i już nie ma dla nich żadnej zapłaty, gdyż ich imię idzie w zapomnienie. (…) Na co natknie się twoja ręka, abyś to zrobił, to zrób według swojej możności, bo w krainie umarłych, do której idziesz, nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości.” (Kazn.9:5,10)

Podobnie pisze Psalmista: „Nie pokładajcie ufności w książętach Ani w człowieku, który nic może pomóc! Gdy opuszcza go duch, wraca do prochu swego; W tymże dniu giną wszystkie zamysły jego, Błogosławiony ten, którego pomocą jest Bóg Jakuba, Którego nadzieja jest w Panu, Bogu jego. On uczynił niebo i ziemię, Morze i wszystko, co w nim jest, Dochowuje wierności na wieki.” (Ps.146:3-6)

Zarówno ludzie jak i zwierzęta są po śmierci w takim samym stanie całkowitej nieświadomości: „Bo los synów ludzkich jest taki, jak los zwierząt, jednaki jest los obojga. Jak one umierają, tak umierają tamci i wszyscy mają to samo tchnienie, Człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem. Bo wszystko jest marnością.” (Kazn.3:19)

CZY CZŁOWIEK MA DUSZĘ?

Niektórzy twierdzą, iż człowiek tym się różni od zwierząt, że ma duszę. W 1Moj.1:20,30 jest powiedziane, że Bóg stworzył dusze żyjące, aby żyły w wodzie i że w zwierzętach jest życie jako dusza (Księga Liczb 31:28).

Słowem dusza oddaje się hebrajski wyraz nefesz – oznaczający całą żywą istotę.

Kiedy Bóg stwarzał pierwszego człowieka, stał się on, był duszą żyjącą (hebr.-hajah). NIE POWIEDZIANO tu, że Adam miał duszę.

Tego rodzaju rozumowanie potwierdzają pozostałe teksty Starego Testamentu (Pisma Hebrajskie).

“…jeśli ktoś jakaś dusza zgrzeszy” (Kapł.5:1), …pomarli wszyscy mężowie którzy nastawali na twoją duszę” (Wyjścia.4:19), “każda dusza, która by w tym dniu wykonywała jakąkolwiek pracę…” (Kapł.23:30) “jeśli jakiś mężczyzna zostanie przyłapany na tym że porwał kogoś, jakąś duszę…” (Pow.Prawa.24:7). Przykładowo te fragmenty w żaden sposób nie sugerują, że dusza to jakiś odrębny byt.

CAŁA ŻYWA OSOBA JAKO DUSZA

W pismach Nowego Testamentu, Chrześcijańskich, pisanych w języku greckim dusze tłumaczy się słowem psyche. Tutaj podobnie jak w pismach hebrajskich oznacza najczęściej całą osobę.

„Niech każda dusza będzie poddana władzom zwierzchnim” (Rzym.13:1), „Niewiele osób , to jest osiem dusz, zostało bezpiecznie przeprowadzonych przez wodę” (1Piotr.3:20)

Jeden z uczonych N. Turner napisał że słowo nefesz czy psyche „oznacza coś ludzkiego, osobę, materialne ciało, w które Bóg tchnął ruah (ducha). Kładzie nacisk na osobę jako całość”.

Biblia mówi, że gdy ktoś umiera duch jego uchodzi, a on wraca do ziemi (Ps.146:4). Czy to by znaczyło, że po śmierci opuszcza go coś duchowego? Nie, ponieważ zaraz potem psalmista pisze: “w tym dniu giną jego myśli”. Słowo ruach gr. pneuma oznacza tchnienie, dech. Jest to siła życiowa.

W Biblii słowo dusza oznacza więc najczęściej całego człowieka który umiera odchodząc w stan niebytu.

Dusza (istota żywa) nie jest nieśmiertelna. Ezechiel napisał: „Dusza, która grzeszy, ta umrze” (Ezech.18:4). Człowiek umiera, a jego siła życiowa (duch) wraca do Boga .

Człowiek już od zarania istnienia próbował  znaleźć różne wyjaśnienia na temat życia po śmierci, bo bez takiej nadziei  trudno mu było egzystować. Powstawały różne teorie, między innymi ta o duszy nieśmiertelnej.

Pan Jezus będąc na ziemi  wspomniał o nadziei zmartwychwstania: „Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego; I wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia; a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd” (Jan.5:28-29). Ta nadzieja znalazła wypełnienie w jego ofiarniczej śmierci na krzyżu.

W odpowiednim czasie, który wyznaczył Bóg nastąpi zmartwychwstanie. Na ten temat pisze obszernie Ap Paweł (1Tes.4:13-14, 1Kor.15:12-58). Po stanie niebytu, śmierci człowiek ma szansę na życie w nowych warunkach Królestwa Bożego. Taka jest Biblijna nadzieja na przyszłe życie, ale to już osobny temat.

Artykuł pochodzi ze strony:
http://zbawienie.pl/czy-istnieje-zycie-po-smierci-dusza-niesmiertelna/2/