#13a

#14 Cuda kiedyś i dziś


Każdy z nas zapewne miał w swoim życiu takie chwile, że wszystkie wydarzenia w dziwnym splocie sprawiły coś szczególnego, coś niesamowitego, coś, czego nie byliśmy w stanie wytłumaczyć. Wielu stwierdza w danym momencie, że stał się cud. Robimy tak z coraz to bardziej prozaicznych powodów. Na przykład odwołane zajęcia na studiach, na których mieliśmy pisać egzamin, a na które byliśmy nieprzygotowani. Splot zdarzeń i stwierdzenie, że cudem uniknęliśmy porażki. Błahy, prozaiczny przykład dotyczący naszego życia. Jednak warto zastanowić się, czym tak właściwie jest cud. Gdy to zrobimy, nasze spojrzenie na nasze życie może się zmienić. Według definicji cud to „wydarzenie lub działanie, które widocznie zaprzecza znanym prawom naukowym, a zatem spowodowane jest działaniem praw ponad naturalnych, szczególnie z woli Boga” (źródło:internet). Z całą pewnością możemy stwierdzić, że cuda istnieją. Mamy wiele dowodów w Piśmie Świętym na cudowne działanie Boga chociażby wobec swojego narodu wybranego.

Biblia to zbiór wielu nauk i historii. Wszystko zostało spisane z uwagi na nas. Biblia miała stać się źródłem naszej wiary. Podstawą naszych nauk. Wierzymy, że wszystko, co jest w niej zawarte powinno być dla nas pożyteczne. Spójrzmy w takim razie na cuda i cudowne wydarzenia w Piśmie Świętym. Już od samego początku. Od opisu stworzenia świata możemy mówić, że mamy do czynienia z cudem. W sposób nie zrozumiały dla naszych ludzkich umysłów z woli Boga powstaje cały wszechświat. W całym Starym Testamencie wiele zapisanych historii nosi znamię cudownych. To właśnie w tych czasach Bóg wybierał ludzi, jako swoje narzędzia. Ludzi sprawiedliwych i mężnych. Cuda, które działy się wokół nich miały sprawić, że ich wiara stanie się silniejsza, wzmocniona. Że będą w stanie oddać się całkowicie Bogu na służbę. Naocznymi świadkami cudów byli głównie Żydzi. To właśnie naród Izraelski został w cudowny sposób wyprowadzony z Egiptu (2Moj.12:37-42). To właśnie Żydzi w sposób cudowny przeszli suchą nogą przez morze Czerwone uciekając przed gniewem faraona i jego armią. To właśnie oni przez 40 lat wędrowali po puszczy pod cudowną opieką Bożą, która zsyłała im pokarm i sprawiała, że ich odzież nie niszczyła się (2Moj.14:26-31, 2Moj.16:4). To właśnie ten naród wybrany, gdy tylko był posłuszny Bogu mógł liczyć na Jego opiekę i mądrość. To dzięki Niemu byli w stanie podbijać inne narody i miasta, mimo iż nie byli wojownikami. Naród żydowski widział wielkość i moc Bożą na własne oczy. Mogli tego doświadczyć. Nie musieli wierzyć. Otrzymali prawo i musieli żyć według niego, aby móc żyć wiecznie. To wszystko okazało się niewystarczające. Ludzkie grzeszne ciało nie pozwoliło, aby ktokolwiek mógł wypełnić zakon. Nikt oprócz Pana Jezusa, który zszedł na Ziemię, aby odbyć swoją misję i odkupić cały naród ludzki (Rzym.3:21-24). Wraz z działalnością Chrystusa rozpoczął się nowy rozdział, nowa era w dziejach ludzkości. Trzy i pół letnia misja Pana Jezusa od chrztu do krzyżowej śmierci była pełna nauk i wydarzeń, nad którymi możemy zastanawiać się do dnia dzisiejszego. Czy wtedy cuda ustały? Nie. Pan Jezus przepełniony Duchem Świętym, pełen mocy Bożej czynił wiele cudów. Wokół niego działo się wiele cudów. Bóg nie manifestował już swojej wielkości tak jak za czasów narodu Izraelskiego. To nie był na to czas. Bóg widząc degradację ludzkości daje jej największy, najcudowniejszy dar swojej miłości, sprawiedliwości, mocy i łaski. Cudowny dar – Syna Bożego.

ROLA CUDÓW W STARYM TESTAMENCIE

Jakie główne znaczenie miały cuda w Starym Testamencie? Wśród wielu narodów pogańskich, czczących wielu bogów wierzących w nadprzyrodzone siły przyrody, znaleźli się ludzie sprawiedliwi w oczach Boga. To z nich Stwórca postanowił uczynić naród (1Moj.12:1-3). Naród o wyjątkowym znaczeniu. To przez niego cały świat miał poznać prawdziwego Boga i oddawać Mu chwałę i cześć. Jednym z dowodów na to jest historia Eliasza, proroka Bożego który udowodnił że Bóg jest Bogiem żywym. Eliasz demonstruje, że JAHWE jest Bogiem wszystkich dwunastu pokoleń Jakubowych; że jest Bogiem całego Izraela (1Król.18:36-38). Na ołtarzu Eliasz kładzie stos, drwa i cielca. To wszystko każe polać wodą, czterema wiadrami i to trzykrotnie; tak, że woda ta spłynęła drewnie do rowu, który przedtem kazał wykopać wokoło ołtarza. Eliasz czyni wszystko, co tylko możliwe, aby trudniej było płomieniom objąć ten stos. Czyni to, bo wie, czym jest wiara. Wie też, że wiara słabnie przez dodawanie rzeczy ułatwiającej jej spełnienie. Zwracając się do Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, prosi teraz Pana Boga o odpowiedź, aby cały ten lud mógł poznać, że JAHWE jest prawdziwym Bogiem.

Po krótkiej, ale pełnej mocy modlitwie Bóg zesłał ogień z jasnego nieba, który jednym uderzeniem strawił zmoczone drewno, ofiarę całopalną, kamienie, nawet ziemię wypalił spod ołtarza, a wodę, która była w rowie, wysuszył. Działanie tego świadectwa było tak przekonywujące, że cały lud ze wstydu i strachu upadł na oblicze swoje, wyznając: „Pan jest Bogiem, Pan jest Bogiem” – 1Król.18:39. Jednak po tej jak i po wielu innych manifestacjach Izrael odchodził od Boga. Trudno sobie wyobrazić, czym kierowali się Ci ludzie skoro widzieli na własne oczy potęgę Boga.

ZNACZENIE CUDÓW JEZUSA

Jakie znaczenie miały cuda czynione przez Pana Jezusa i kto jeszcze mógł czynić cuda? Pan Jezus rozpoczął swoją misję dopiero po chrzcie w Jordanie, gdy otrzymał Ducha Świętego. To miedzy innymi dzięki tej mocy Boskiej był w stanie dokonywać cudów. Wiemy jednak, że Pan Jezus nic od siebie nie mówił, nic od siebie nie czynił. W ciągu swego poświęconego życia, Jezus nigdy nie używał swych cudownych mocy dla zaspokojenia swych własnych potrzeb. Wszystko wykonywał zgodnie z wolą swojego Ojca. W związku z tym, jaki cel miały cuda Jezusa? Cuda dokonane przez Jezusa są integralną częścią Słowa Bożego i stanowią dowód na to, że Słowo to pochodzi z natchnienia Bożego. Były one również pomocne dla utworzenia zrębów Kościoła Chrystusowego, ponieważ były wsparciem dla wiary pierwszych jego członków. Cuda Jezusa były również znakiem dla Żydów, potwierdzającym Jego mesjaństwo. Nasuwa się, więc pytanie, kto oprócz Pana Jezusa miał moc czynienia cudów i czy w dzisiejszym czasie jest to możliwe.

Z biblijnego przekazu wiemy, że oprócz Naszego Zbawiciela, apostołowie posiadali dar czynienia cudów. Piękna historia Piotra i Jana zapisania w Dziejach Apostolskich 3:1-11 opisująca uzdrowienie chromego. Nic nie jest tak imponujące dla umysłu ludzkiego jak cudowna moc leczenia chorób. Nikt nie lubi chorób, boleści i cierpień. Tak było też i w tym przypadku. Uzdrowiony wstał i chwalił Pana.

CUDA DZISIAJ

Jednak czy dzisiaj powinniśmy szukać cudownych uzdrowień? Czy potrzebujemy cudów, aby wzmocnić naszą wiarę? Św. Paweł mówi, że Szatan i jego posłańcy, upadli aniołowie, starają się udawać „aniołów światłości”, aby tym sposobem mogli wywierać większy wpływ na ludzi i wpajać w ich umysły fałszywe nauki, przekręcające prawidłową wiarę w Boga i w Jego Słowo (2Kor.11:14). Te słowa są wystarczające do tego, aby wierzący zachowali szczególną czujność we wszelkich sprawach nawet przy tych z pozoru słusznych i dobrych. A takimi rzeczami z pewnością jest cudowne uzdrawianie. Jaką naukę pozostawia nam Pismo Święte na temat chorób i cudów w obecnym czasie? Czy powinniśmy starać się o Dary Ducha Świętego takie jak posiadał Pierwotny Kościół? Wielu chrześcijan i innych ludzi skłonnych jest jednak uważać i twierdzić, że w naszych czasach Pan Bóg nadal przemawia do swego ludu poprzez sny, wizje, szczególne dary Ducha i proroctwa. Musimy jednak zauważyć różnicę pomiędzy Duchem Świętym, którego działalność jest widoczna wśród wierzących przez cały wiek Ewangelii, a darami Ducha Świętego, które były dane pierwotnemu Kościołowi. Dar Ducha Świętego to moc Boża pochodząca od Pana i Głowy Kościoła, Jezusa Chrystusa, jako przedstawiciela samego Boga, który jest ponad wszystkim. Dary te były w pełni rozwiniętymi umiejętnościami danymi w cudowny sposób by służyć Kościołowi i rozpowszechnianiu się Ewangelii. Kościół w swych początkach posiadał tylko część Boskiego Objawienia – Stary Testament. Aby utwierdzić pierwotny Kościół do czasu, gdy przeminie „to, co cząstkowe” – 1Kor.13:10, to znaczy, gdy objawienie będzie pełne i kompletne, – gdy Stary Testament zostanie dopełniony Nowym, Pan Bóg przewidział dla swych dzieci, naśladowców Jego Syna, pewne szczególne dary Ducha – takie jak: natchniona przez Boga mądrość, wiedza, umiejętność leczenia, czynienia cudów, prorokowanie czy znajomość języków (1Kor.12:8-11).

DZIEŃ ZIELONYCH ŚWIĄT

Dzień, w którym został zesłany Duch Święty, był najbardziej znamienny dla Kościoła w całej historii Wieku Ewangelii. Był to dzień chrztu Kościoła Duchem Świętym. Dowodzi to, że Zbawiciel, Jezus Chrystus, złożył przed Ojcem zasługi Swojej ofiary za Kościół i świat (Dz.Ap.2:1-4, Dz.Ap.2:32-33). Pan Bóg w zupełności przyjął tę ofiarę, a zesłanie Ducha Świętego potwierdziło, że Apostołowie i uczniowie Pańscy zostali przyjęci w poczet rodziny Bożej – Kościoła. Poprzez chrzest Duchem Świętym zostały również udzielone Apostołom dary tegoż Ducha. Dary te były później możliwe do otrzymania tylko przez włożenie rąk Apostołów – nie przez inne osoby, tylko przez uczestników, którzy Ducha Świętego otrzymali bezpośrednio podczas Zielonych Świąt. Nie posiadały darów Ducha Świętego nawet te osoby, które przyjęły chrzest i stały się naśladowcami Pana. Dary te otrzymywali dopiero po włożeniu na nich rąk apostolskich. Zatem wraz ze śmiercią apostołów i członków pierwotnego Kościoła, którzy posiadali dary Ducha, przestały one być używane, przeminęły.

CEL DARÓW DUCHA ŚWIĘTEGO

Po co więc były owe dary? Wszystkie dary Ducha były konieczne do wprowadzania i utwierdzania nowej nauki chrześcijańskiej w miejsce religii żydowskiej. Gdy Kościół ugruntował się wzmocniony Pismami apostolskimi uznanymi za księgi kanoniczne Nowego Testamentu, skompletowanego w drugim wieku naszej ery, dary Ducha okazały się w końcu zbyteczne. Według wersetów listu do Galacjan 5:22-23, owocami ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i wstrzemięźliwość. Pamiętać należy także, że „mówienie językami, to znak nie dla wierzących, ale dla niewierzących a proroctwo nie dla niewierzących, ale dla wierzących” – 1Kor.14:22, dowodzi Apostoł św. Paweł. Dla prawdziwie wierzących nie dary Ducha stanowią istotę rzeczy, ale Pismo Święte „Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany.” 2Tym.3:16-17.

Zatem wniosek, jaki się na tej podstawie nasuwa jest taki, że: Dary Ducha Świętego, były one przeznaczone dla niewierzących, którzy nie mieli otwartych uszu na słowa Pańskie, przeto Bóg uznał za stosowne użyć cudownych darów w celu przekonania ich i pozyskania dla Chrystusa. W świetle Słowa Bożego, o tych, którzy przypisują innym lub roszczą sobie pretensje do cudownych darów Ducha Świętego, takich jak: mówienie obcymi językami, sny, wizje i inne pozabiblijne środki objawienia, twierdząc, że są one natchnieniem Boga, jesteśmy skłonni powiedzieć, że tacy ludzie nieświadomie służą błędowi. Nasz Pan Jezus przestrzega przed takimi ludźmi: „I powstanie wielu fałszywych proroków, i zwiodą wielu (…) i czynić będą wielkie znaki i cuda, aby, o ile można zwieść i wybranych” – Mat.24:11,24. Potwierdza to również apostoł Paweł w Liście do Tymoteusza: „A Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich” – 1Tym.4:1.